Karma lijkt op het eerste gezicht een wat naïeve interpretatie van het universele evenwichtsbeginsel. Als in de wereld van tegenstellingen niets bestaat zonder zijn tegenpool en alles verloopt volgens het "Yin Yang"-principe, dan ligt de conclusie voor de hand dat alles wat je doet of nalaat, vroeg of laat ooit ergens gecompenseerd zal worden. Maar om dat nu in termen van moraliteit, schuld, boete en op onszelf als persoon te betrekken, daar kan ik mij niet helemaal in verplaatsen...
Toch lijken er bij diepere (en dualistische) beschouwing wel degelijk een grote en diepere waarheid en logica achter schuil te gaan. De wereld waarin wij leven bestaat alleen in onszelf, in ons denken. Wij zijn dualistische wezens en creëren voor onszelf derhalve een dualistische wereld. Een wereld van licht en donker en van goed en kwaad...
Als we in die wereld iets doen (of nalaten) en iets een bepaalde kant (laten) opschuiven (daarmee het evenwicht verstorend), dan zal er onherroepelijk iets in dezelfde mate de tegengestelde kant op moeten schuiven (om het evenwicht weer te herstellen).
Omdat we uiteindelijk allemaal deel uitmaken van deze duale wereld en die wereld als geheel onderworpen is aan de wetten van het universele evenwicht, kan het niet anders dan dat we met zijn allen (in positieve of negatieve zin) de gevolgen ervaren van de som van ons doen en laten.
Door in ons denken de koppeling te maken tussen een goede of een slechte daad en iets goeds of slechts dat ons overkomt, creëren we een soort karmische wet, waaruit we menen te mogen opmaken dat we ons lot zelf creëren en goed of slecht "karma" aan onszelf te danken hebben.
Door dat te bedenken ontstaat het risico om van hieruit de ellende van anderen te verklaren. Het ontslaat ons van onze plicht om te helpen en compassie te voelen en daarmee goed karma op te bouwen, want verdriet, ziekte en ongeluk zijn plotseling ‘rechtvaardig’. En dat is nu precies onze gezamenlijke valkuil, want door egoïstische levens te leiden bouwen we met zijn allen net zo goed slecht karma op.
Een meer "karmische" benadering van onze dualistische wereld en moraliteit zou ons dus wel degelijk iets kunnen opleveren. Het benadrukt onze keuzevrijheid en onze eigen verantwoordelijkheid. En dat niet alleen voor ons eigen doen en laten, maar voor de mensheid en de wereld als geheel...
Zo werken we niet alleen aan een betere wereld, maar ook aan onze spirituele weg van zelfrealisatie en persoonlijk geluk!
Ken je de kritiek van Huizinga? Zie: http://lucasblijdschap.blogspot.fr/2014/02/karma-botst-met-evolutietheorie.html
BeantwoordenVerwijderenEn vind je daar iets van?