Er was een tijd -nog niet zo lang geleden- dat ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. Dat de wereld die wij hadden opgebouwd op een gegeven moment gewoon in elkaar zou storten. Een soort post-apocalyptische maatschappij zou er ontstaan. Alleen dan zonder een echte apocalyps…
"Instorten" zou hij trouwens ook niet. Het zou meer als een soort proces verlopen; degeneratief; althans in mijn ogen...
Zo is dat vaak. Van jouw gezichtspunt uit is alles wat aan de pijlers zaagt van wat je eens als gewoon, vertrouwd, goed en veilig beschouwd een negatieve ontwikkeling…
En ik vond het ook echt onbegrijpelijk..!
Aan de ene kant vonden we het prima om (ook via publikeke gelden) bergen goud uit te betalen aan de meest onzinnige onderzoeksrapporten, financiele dienstverleners, managers en yuppen in dikke lease-auto's, Aan freakshows die elkaar een huis uit- of van een eiland pestten, niet- of nauwelijks geklede bimbo's die een leuk liedje konden zingen of arrogante pubers die een balletje hoog konden houden...
Aan de andere kant waren we dan weer te gierig om een paar centen uit te geven voor die mensen die echt iets voor ons deden. De mensen die voor ons de klappen opvingen, voor ons de kastanjes uit het vuur haalden en daarvoor dagelijks tot hun nek voor ons in de stront stonden. De mensen die onze levens redden, onze kinderen voor ons opvoedden als we dat zelf niet konden, ons verzorgden als we ziek waren of troosten als we dood gingen. Die mensen die we dan ook nog eens uitscholden, bedreigden, mishandelden of aan de schandpaal nagelden als ze dat naar onze zin niet snel- of niet goed genoeg deden, of ons, terwijl ze dat voor anderen aan het doen waren, in de weg durfden te lopen..!
Loon naar werken...
Alle waar naar zijn geld...
Jaja...
Op een gegeven moment vond ik zelfs dat het eigenlijk allemaal geen flikker meer uitmaakte. Wat nou, dat alles naar de kloten ging; er geen (min of meer met zijn allen gedeelde) normen en waarden meer zouden zijn...? Wat maakte dat nou uit; als je alles in het grote, kosmische geheel der dingen beschouwde…
Alles wees er tenslotte toch op?
Individualisme; kapitalisme; nationalisme; fundamentalisme; intolerantie; jeugdcriminaliteit; zakkenvullerij; financiele crisis; terrorisme; oorlog; racisme; egocentrisme; egoïsme; armoede; honger; ongelijkheid...
Het kon niet veel langer blijven duren.
De wereld, zoals wij hem kenden, zou ophouden te bestaan!
Politiek betekende dan ook niets meer voor me. Had dat (als ik er eens goed bij nadacht) eigenlijk ook nooit gedaan...
Veel gepraat; weinig wol.
En dan nog slappe wol ook. Te vaak gewassen; afgedragen, uitgelubberd en kleurloos...
Een heleboel bobo's die allemaal om het hardst aan het roepen waren. Niet omdat ze hun gesprekspartner wilden overtuigen met hun argumenten (als ze er zelf al in zouden geloven). Nee, om anderen (de kiezers: de "simpelen van geest") op hun hand te krijgen. Om het ego en om de macht...
Politiek? Nee, niet mijn ding. Al helemaal niet als het ging om redding, of zelfs maar hoop...
Iedereen mag meepraten. Zelfs de grootste boerenlul, die alleen maar verstand heeft van bier zuipen, aan zijn zak krauwen, om half zes het vreten op tafel, boeren en scheten laten en zijn (en als het even kan, ook andermans) wijf neuken en die natuurlijk totaal niet discrimineert, maar het wel zat is dat die stomme asielzoekers en al die andere criminele kut-buitenlanders en uitkeringstrekkers gewoon maar alles krijgen wat ze willen, terwijl hij, die er hard voor moet werken, overal veel te veel voor moet betalen... Zelfs die boerenlul, die denkt dat de beste oplossing voor de meeste problemen is om ze "keihard aan te pakken" (wat natuurlijk gewoon een metafoor is voor "er gewoon eens flink op los te rossen"...). Zelfs die boerenlul mag zijn zogenaamd gelijkberechtigde zegje doen. En of dat nog niet genoeg is; er wordt nog naar geluisterd ook..!
"We leven nu eenmaal in een democratie...". "De meerderheid heeft het voor het zeggen..." en "de vrijheid moet zegevieren..." roepen onze volksmenners als met één stem en om het hardst door elkaar heen...
En dat jongens, dat was nu net het probleem...
Die zogenaamde meerderheid, die bestaat gewoon uit van die boerenlullen...! En die zogenaamde vrijheid, dat is gewoon de tiranie van die meerderheid..!
Zou Amerika, ons dan nog kunnen redden?
Groot geworden door machtswellust, geldgeilheid en de "als-je-wat-wil-bereiken-moet-je-er-met-anderen-om-vechten-mentaliteit"?
Het land wat zich uit een soort fundamentalistisch-religieus-nationaal-narcisme tot lichtend voorbeeld voor de "vrije" en "beschaafde" (lees: westerse) wereld bombardeert?
En landen die dat anders zien ook...?
(Doordenkertje...)
Ook met mezelf ging het helemaal niet goed. (Dat wist ik toen nog niet, maar dat werd op een gegeven moment vanzelf duidelijk...).
Ik werkte hard. Goed salaris. Een full-time baan, waar ik op latere leeftijd (tot ieders bewondering) nog voor had gestudeerd en waarvan ik dacht dat hij mij gelukkig zou maken...
Niet waar dus.
Iedereen mag meepraten. Zelfs de grootste boerenlul, die alleen maar verstand heeft van bier zuipen, aan zijn zak krauwen, om half zes het vreten op tafel, boeren en scheten laten en zijn (en als het even kan, ook andermans) wijf neuken en die natuurlijk totaal niet discrimineert, maar het wel zat is dat die stomme asielzoekers en al die andere criminele kut-buitenlanders en uitkeringstrekkers gewoon maar alles krijgen wat ze willen, terwijl hij, die er hard voor moet werken, overal veel te veel voor moet betalen... Zelfs die boerenlul, die denkt dat de beste oplossing voor de meeste problemen is om ze "keihard aan te pakken" (wat natuurlijk gewoon een metafoor is voor "er gewoon eens flink op los te rossen"...). Zelfs die boerenlul mag zijn zogenaamd gelijkberechtigde zegje doen. En of dat nog niet genoeg is; er wordt nog naar geluisterd ook..!
"We leven nu eenmaal in een democratie...". "De meerderheid heeft het voor het zeggen..." en "de vrijheid moet zegevieren..." roepen onze volksmenners als met één stem en om het hardst door elkaar heen...
En dat jongens, dat was nu net het probleem...
Die zogenaamde meerderheid, die bestaat gewoon uit van die boerenlullen...! En die zogenaamde vrijheid, dat is gewoon de tiranie van die meerderheid..!
Zou Amerika, ons dan nog kunnen redden?
Groot geworden door machtswellust, geldgeilheid en de "als-je-wat-wil-bereiken-moet-je-er-met-anderen-om-vechten-mentaliteit"?
Het land wat zich uit een soort fundamentalistisch-religieus-nationaal-narcisme tot lichtend voorbeeld voor de "vrije" en "beschaafde" (lees: westerse) wereld bombardeert?
En landen die dat anders zien ook...?
(Doordenkertje...)
Ook met mezelf ging het helemaal niet goed. (Dat wist ik toen nog niet, maar dat werd op een gegeven moment vanzelf duidelijk...).
Ik werkte hard. Goed salaris. Een full-time baan, waar ik op latere leeftijd (tot ieders bewondering) nog voor had gestudeerd en waarvan ik dacht dat hij mij gelukkig zou maken...
Niet waar dus.
Waarom?
Te druk, te zware verantwoordelijkheden, te krappe deadlines, te veel zorgen, enz.
Ook thuis.
Zorgen om de kids, de gezondheid van mijn vrouw, de familie en die van mezelf. Verlies van dierbaren; keuzes die anderen kwetsten. Midlifecrisis, me afvragen of dit het nou was, enz. enz...
Moeten, moeten, moeten...
En 3x burnout in evenzoveel jaren...!
Dat dwong me dus om mezelf en mijn positie in de wereld en ten opzichte van alles en iedereen grondig onder de loep te nemen. Wat ik tot dan toe als zekerheden had aangenomen bleken in feite vooral vragen te zijn...
Wat wilde ik nou? Wat maakte nou dat ik me zo verdomde verplicht voelde om van alles te doen waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had en waarvan ik ook het nut niet meer in zag? Vanwaar dat gevoel van dat eeuwige moeten..?
Wie of wat kon me daar nou eens antwoord op geven..?
God?
Een alwetend, alziend en almachtig opperwezen wat het ook alemaall niets lijkt uit te maken?
Een God die kinderen geboren laat worden om ze vervolgens van de honger of ziekte te laten sterven..?
Die hun ouders voor hun ogen op de gruwelijkst manieren laat verkrachten en vermoorden..?
En dan van diezelfde kinderen daarna drugsverslaafde moordmachines laat maken..?
Ze in hun kont laat neuken door dezelfde mensen die anderen in Zijn naam oproepen tot naastenliefde en Godvruchtigheid..!
Die hele volkeren, ongelovigen en andersdenkenden elkaar om "Zijns naams wil" uit laat roeien..!
Boedha dan..?
Die onthechting preekt en je in de kern dus ook alleen maar je ogen laat sluiten voor alles wat pijn doet of fijn is...
Lao Tse..?!
Wie was dat ook alweer?
Die zei toch van die vage dingen, waar je over na moet denken...?
Wat? Al 2000 jaar geleden?
Nee toch?
Ja?
Niet te geloven toch...
Is er dan zo weinig veranderd...?
Na het lezen van de Tao Te Tjing, werd ik dus een zoeker. Een reiziger op het pad. Een zoeker naar waarheid, naar essentie. Op zoek naar verlichting...
En ook al had ik het nog niet gevonden (en zou ik dat misschien ook nooit doen), ik was het wel op het spoor. Bijna elke dag vond ik er stukjes van. Achtergelaten door die ene grote waarheid die overaltegenwoordige in en rond ons is...
Lang ben ik zo op zoek geweest. Twee jaar of meer...
Boedhisme, Zen, Advaita, Islam, Allah, God, Krishna, Brahman, Meditatie, Mindfulness, Jnana Yoga, Gnostiek, Tao, Non-dualisme, A-sophisme, Vipassana, het passeerde allemaal de revue.
Mooie teksten, prachtige inzichten, verlichtende ervaringen. Zelfrealisatiemogelijkheden tot in het oneindige...
Tot ik me op een gegeven moment realiseerde dat er helemaal niets te zoeken was. Nergens om naartoe te reizen. Niets te bereiken, niets te worden en niets te realiseren...
Tot ik me op een gegeven moment realiseerde dat er helemaal niets te zoeken was. Nergens om naartoe te reizen. Niets te bereiken, niets te worden en niets te realiseren...
En dat verlichting nooit "bereikt" kan worden...
Wat ik wilde kon nou eenmaal niet geleerd worden. Wat ik zocht, niet gevonden worden. Wat ik weten wilde niet geweten zijn...
En ik begreep opeens wat er bedoeld wordt met de uitspraak dat kennis beperkt, of dat iemand die Tao zoekt het nooit zal vinden...
Ik begreep opeens dat het enige wat je te doen stond, inderdaad is: Zijn...
En toen ik me dat realiseerde, werk ik op een ochtend wakker, ging in bad, leunde achterover in het warme water en "ontving" daar het “Woord van God”.
(En i.p.v. het woord God mag je van mij alles zetten wat je wilt...)
Het antwoord op alle vragen...
Wat ik wilde kon nou eenmaal niet geleerd worden. Wat ik zocht, niet gevonden worden. Wat ik weten wilde niet geweten zijn...
En ik begreep opeens wat er bedoeld wordt met de uitspraak dat kennis beperkt, of dat iemand die Tao zoekt het nooit zal vinden...
Ik begreep opeens dat het enige wat je te doen stond, inderdaad is: Zijn...
En toen ik me dat realiseerde, werk ik op een ochtend wakker, ging in bad, leunde achterover in het warme water en "ontving" daar het “Woord van God”.
(En i.p.v. het woord God mag je van mij alles zetten wat je wilt...)
Het antwoord op alle vragen...
En het “Woord van God” bleek alle antwoorden te bevatten op alle vragen die ik kon bedenken. Zoveel antwoorden dat ik inmiddels het stellen van vragen achter me heb gelaten. Zo gauw ik namelijk een vraag bedacht, was daar het antwoord. En dat ging maar door. Tot ik me realiseerde dat er helemaal geen vragen bestonden en dat alles gewoon antwoord was...
En voor wie ik nu ben, of denk te zijn, is dit dus wat er is. Dit wat ik met mijn zintuigen allemaal zie, voel, hoor, ruik en proef en wat ik daar vanbinnen in mijn lichaam, met mijn zenuwen, hersenen, mijn geest en mijn door alles en iedereen om mij heen beïnvloedde en tot stand gekomen Ik of ego van maak of vindt...
Nu weet ik dus..:
Dat het zo is...
Dat het goed is;
Dat het altijd al goed was;
En het ook altijd goed zal zijn...
