We leven in de veronderstelling dat ons bestaan in meerdere of mindere mate "individueel" is en dat dit bestaan zich uitstrekt in ruimte en in tijd.
Op die manier leven we ons leven dus volledig in "relativiteit" tot de ander en tot de wereld en het universum om ons heen.
Echter...
Al deze individualiteit en relativiteit, ervaren wij slechts in ons hoofd. In ons denken...
Ons denken is niet meer dan een geconditioneerd, een relatief en afhankelijk denken, gevormd door (relatieve) herinneringen en indrukken. Een denken dat naar zijn aard, zichzelf (en niets meer dan zichzelf) alléén maar op deze manier kán ervaren...
Zo gauw we ons echter bewust proberen te worden wie, of wat, de ervaring van dat denken in ons mogelijk maakt en wat zich van dat denken (als proces) bewust kan zijn, dan komen we mogelijk iets dichter bij de ware kern van de zaak.
Namelijk dat dit hele "relatieve" en "individuele" bestaan helemaal niet "werkelijk" bestaat, maar dat dit alleen maar kán bestaan ín ons denken...
Met denken (wat zich vanuit zijn aard niet anders dan in relativiteit kán afspelen) is deze realisatie echter niet te bereiken. Het is een alomvattend voelen, een fundamenteel wéten, (dat aanwezig is in ieder mens), maar dat alleen ervaren kan worden door jezelf (het zelf) niet langer te koppelen aan het denken en het denken daarmee los te zien van- en niet langer te ervaren als jezelf...
Als we deze weg verder bewandelen (b.v. in meditatie) dan leid die uiteindelijk tot de ervaring dat we in essentie helemaal geen "Zelf" (als in een ego, of een persoon) zijn, maar een "Alles", een "Één". Ons "Zelf" is daar niet meer dan een niet daarvan te onderscheiden onderdeel van...
De realisatie van dat één zijn, één met alles en met iedereen om ons heen en de beleving dat we als die éénheid bestaan op één plaatsloze plek, in één eeuwigdurend moment, is wat Zen-beoefenaren "Satori" noemen.
